Niezapłacone składki ubezpieczeniowe w części finansowanej przez płatnika pdof (tj. pracodawcę, zleceniodawcę) nie są kosztem podatkowym. Odnosi się to do składek na ubezpieczenia społeczne oraz opłacanych na FP, FS i FGŚP - zarówno na gruncie pdof, jak i pdop. Z tego powodu pracodawca (zleceniodawca) korzystający ze zwolnienia składkowego na podstawie specustawy w sprawie COVID-19, tej części składek ubezpieczeniowych za pracowników (zleceniobiorców), którą sam powinien sfinansować, a której nie odprowadza do ZUS, nie może rozliczyć w kosztach podatkowych.
Jeżeli natomiast chodzi o tę część składek, która jest finansowana z pieniędzy ubezpieczonego, czyli pracownika lub zleceniobiorcy, stanowiącej składnik jego wynagrodzenia, to w tym zakresie ustawy o pdof i o pdop wskazują, że wynagrodzenie ze stosunku pracy jest kosztem podatkowym miesiąca, za który jest ono należne, pod warunkiem że zostało wypłacone lub postawione do dyspozycji pracownika w ustawowo określonych terminach. Z kolei wynagrodzenie zleceniobiorcy staje się kosztem w dacie jego wypłaty (postawienia do dyspozycji).
Ponieważ specustawa w sprawie COVID-19 nie zmieniła sposobu ustalania zaliczki na pdof od takiego wynagrodzenia, to powstał problem, czy u pracodawcy (zleceniodawcy) korzystającego z omawianego zwolnienia składki ubezpieczeniowe w części potrąconej ze środków pracownika (zleceniobiorcy) stanowią koszt, skoro finalnie nie są odprowadzane do ZUS.
Resort finansów w udostępnionym naszemu Wydawnictwu w dniu 17 kwietnia 2020 r. stanowisku wskazał, że jeżeli korzystający z omawianego zwolnienia pobrał - jako płatnik pdof - składki na ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotną od wynagrodzeń pracowników, ale ich nie odprowadził do ZUS, to ich wartością nie obciąża firmowych kosztów podatkowych. W takim bowiem przypadku nie poniósł wydatków związanych z ich opłaceniem, co w opinii resortu nie pozwala na ich rozpatrywanie w kategorii kosztów uzyskania przychodów.