Projekt zmian w zakresie ustalania okresu zasiłkowego i jego skrócenia po ustaniu zatrudnienia

Ubezpieczony, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w okresie podlegania ubezpieczeniu chorobowemu albo w dopuszczalnym przez ustawodawcę okresie po ustaniu tytułu tego ubezpieczenia, spełniając warunki do uzyskania prawa do zasiłku chorobowego (w tym m.in. posiadając wymagany okres ubezpieczenia) może korzystać z tego świadczenia przez okres trwania tej niezdolności nie dłużej jednak niż przez:

• 182 dni lub

• 270 dni - jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży.

Przy czym do tego tzw. okresu zasiłkowego wlicza się:

• wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy traktowane na równi z niezdolnością do pracy, a także

• okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Kwestie te reguluje art. 8 i 9 ustawy zasiłkowej.

Chcąc ograniczyć ewentualne nadużycia w zakresie korzystania z zasiłku chorobowego, jednocześnie zapewniając ochronę osoby ubezpieczonej w szczególnej sytuacji, Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej zaproponowało pewne zmiany w zakresie długości oraz sposobu ustalania okresu zasiłkowego. Zostały one przewidziane w projekcie ustawy o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (projekt z dnia 22 stycznia 2021 r. - nr UD175), udostępnionym na stronie internetowej www.gov.pl/web/rodzina.

Projekt ten pozostawiając maksymalne długości okresu zasiłkowego na poziomie odpowiednio 182 dni i 270 dni, jednocześnie zakłada, iż za okres niezdolności do pracy przypadający po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego (np. po ustaniu zatrudnienia) zasiłek chorobowy ma przysługiwać nie dłużej niż przez 91 dni, chyba że niezdolność do pracy:

• powstała wskutek poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów,

• została spowodowana gruźlicą lub

• występuje w trakcie ciąży.

Nie oznacza to jednak, że ubezpieczony, którego niezdolność do pracy powstała w okresie ubezpieczenia i wykracza poza ten okres, łącznie nie będzie mógł korzystać z zasiłku chorobowego dłużej niż przez 91 dni. Ten 91-dniowy limit będzie dotyczył bowiem jedynie okresu niezdolności do pracy wykraczającej poza okres ubezpieczenia. W efekcie, łącznie (licząc okres niezdolności do pracy w ubezpieczeniu i po jego ustaniu) z zasiłku chorobowego dany ubezpieczony będzie mógł korzystać dłużej niż przez 91 dni (np. przez 121 dni, tj. przez 30 dni w trakcie i 91 dni po ustaniu ubezpieczenia), ale nie dłużej niż przez 182 dni (podstawowego okresu zasiłkowego).

Przy czym, i tu kolejna zmiana, do okresu zasiłkowego mają być wliczane wszystkie okresy poprzednich niezdolności do pracy, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekroczy 60 dni, bez względu na to, czy niezdolność do pracy będzie spowodowana tą samą czy inną chorobą. Od nowa, mimo przerwy nie dłuższej niż 60 dni, będzie jedynie liczony okres zasiłkowy dla niezdolności do pracy występującej w trakcie ciąży.

Warto zwrócić uwagę na fakt, iż przy ustalaniu prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego stosuje się odpowiednio przepisy ustawy zasiłkowej, co oznacza, że i to świadczenie wypadkowe (tj. zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego) za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia będzie przysługiwało nie dłużej niż przez 91 dni.

Źródło: Gazeta Podatkowa nr 13 (1784) z dnia 15.02.2021 Autor: Bożena Dziuba